Opa Martin loopt te ijsberen in de living. Hij wacht op een telefoontje van zijn zoon Tim. Martin wordt al voor de 5e keer opa en hij is uiterst benieuwd of hij er een derde kleinzoon of derde kleindochter bij krijgt.
Ella, Artuur, Lou en Robbe logeren bij opa om hem gezelschap te houden in deze spannende tijden. Ze zitten rustig voor tv te kijken als plots te telefoon begint te rinkelen.
“Trrrrinnnnnnngggg”
Opa rent naar de telefoon.
“Ha .. ha .. hallo met Martin?”
“Aah, Martin, het is je moedertje hier. Al nieuws van Tim en Elien?”
“Moeder, ik heb gezegd dat je niet meer moet bellen! Ik zal bellen als het zover is!”
Hij legt de hoorn weer op de haak en begint opnieuw te ijsberen. Even later gaat de telefoon opnieuw.
“Trrrriiiiinnnnngggg.”
Opa Martin sprint opnieuw naar de telefoon.
“Met Ma … Ma … Ma … Martin?”
“Aah pappie, het is je zoon Tim hier.”
“Aaah, Timmie, eindelijk! Ik zit al heel de tijd te wachten. Alles goed?”
“Jaja pa, alles in orde! De baby en de mama stellen het goed.”
“En?”
“En wat, pa?”
“Wat is het? Een jongen of meisje?”
“Dat is nog een verrassing hé! Je moet maar eens komen kijken!”
“Dat meen je niet manneke!”
“Toch wel, tot straks pa, de schuimwijn staat al koud.”
Tim haakt in en opa Martin brandt van nieuwsgierigheid. Hij rent naar de zetel!
“Kom kindjes, Artuur is grote broer geworden. Doe vlug jullie jasjes aan en dan gaan we gaan kijken naar het ziekenhuis!”
Ella, Artuur, Lou en Robbe springen recht in de zetel en beginnen te juichen.
“Joepie,” zegt Artuur, “ ik ben grote broer. Is het een broertje of een zusje opa?”
“Dat heeft die malle papa niet gezegd”, vertelt opa, “we zullen dat vlug zien.”
Opa helpt de kinderen om hun jasjes aan te trekken en ze vertrekken zo vlug mogelijk in zijn auto naar het ziekenhuis.
Hij parkeert zijn auto op de parking.
“Kom gastjes, neem elkaars hand en dan gaan we zo snel mogelijk naar de baby.
Opa en zijn bende gaan naar de lift.
“Opa, ik wil niet met de lift”, zegt Ella.
“Ik ook niet”, zegt Artuur.
“Ook niet”, vertelt Lou.
Ook Robbe knikt.
“Maar gastjes, de lift gaat sneller hoor.”
“Ik denk dat de trap vlugger gaat hoor opa”, zegt Artuur.
“Maar nee, de lift is ideaal.”
“Opa”, zegt Ella,” als jij nu eens de lift neemt, en wij de trappen? Dan kunnen we kijken wie eerst is?”
“Mij goed”, zegt opa, “maar niet wenen als ik er eerst ben hé.”
Ella, Artuur, Lou en Robbe hollen naar de trappen terwijl opa wacht op de lift. En die laat op zich wachten.
“Komaan trage lift”, blaast opa Martin, “ik sta hier te popelen van ongeduld.”
Even later openen de deuren van de lift en kan opa instappen. Hij duwt op het knopje van “1e verdieping”.
De lift vertrekt maar blijft plots stilstaan. De deuren willen niet openen.
“Zeg dat het niet waar is hé”, briest opa.
Hij begint op de deuren te beuken en schreeuwt!
“Laat mij eruit!! Ik wil naar mijn kleinkindje!!”
Hij ziet plots een alarmknopje en duwt erop.
“Hopelijk komen ze mij gauw bevrijden.”
Er weerklinkt een stem door een luidspreker.
“Beste meneer, blijf kalm, we halen er u zo uit!”
“Ik kan dat geloven! Ik wil naar de eerste verdieping”, brult opa Martin terwijl hij ijsbeert in de lift.
Na een kwartiertje komt er beweging in de lift. De deuren openen en opa Martin stapt uit op de eerste verdieping. Hij sprint door de gangen, naar de kamer waar hij een kaartje ziet hangen met “Ghillemyn” op.
“Hier moet ik zijn!”
Hij klopt op de deur en hoort een heleboel stemmetjes “binnen” roepen.
Hij komt de kamer binnen en ziet Ella, Artuur, Lou en Robbe staan rond een klein bedje. Mama Elien ligt in een groot bed en papa Tim zit in de zetel.
“Opa, wij zijn eerst hé?”, zeggen de kinderen.
“Jaja, dat klopt. Waar is mijn kleinkindje?”
“Ga zitten pa, dan geef ik het kindje eens.”
Opa Martin geeft papa Tim en mama Elien een heel dikke zoen en gaat in de zetel zitten. Tim neemt het kleine kindje uit het bedje en geeft het aan opa Martin. Ella, Artuur, Lou en Robbe gaan rond hem staan.
“Ik heb een broertje”, zegt Artuur, “ en niet Jaantje hé opa, maar Oskaar.”
“Oskaar!”, zegt opa met traantjes in de ogen!, “ mijn derde kleinzoon!”
Hij kust het kleine ventje en begint hem te wiegen in zijn grote armen.
“Glaasje schuimwijn pa,” vraagt Tim.
“Zeker, jongen!”
Ze toasten op het kleine boeleke.
“Kijk opa, Jaantje”, zegt Artuur, terwijl hij het geboortekaartje in zijn hand houdt.
“Nee jongen, niet Jaantje, maar Oskaar”, verbetert opa Martin.
“Toch wel Jaantje,” zegt Artuur terwijl hij het kaartje aan opa geeft.
“Maar dat is geen Jaantje Artuur, maar een INDIE-Jaantje.”
“Ha ja, Indiaantje”, zegt Artuur, “ik heb het heel de tijd verkeerd uitgesproken!”
Iedereen begint te schaterlachen terwijl Oskaar vrolijk verder slaapt.
“Klop, klop” zegt de deur.
“Aah”, zegt papa Tim, “daar komen de oma’s, opa, tantes, nonkels , pépé’s en mémé’s en vrienden. Ik haal alvast wat meer glazen!”
Doorblader alvast dit verhaaltje!
Opa Martin 